Κασσάνδρα Αλογοσκούφι, Το Μάτι του Λύκου

 

 

 

15 Μαΐου 2016

Οφηλία είπες. Το όνομα μικρό. Μεγάλη η ιστορία. Κόβεται σα νήμα. Στις οχτώ το απόγευμα. Όλα τα λουλούδια. Του βυθού στολίδια. Έρχονται στα πόδια. Τυλίγουν  τα φτερά. Η θεμελίωση του εαυτού. Σε είδα πριχού. Να βυθίζεσαι ελαφρά. Σε μεταξένια λάσπη. Κατατρώγεσαι ολόκληρη Αφροδίτη. Θεά της λάσπης. Κάτω-κάτω βαθιά. Δε μένει τίποτα. Απαράλλαχτη εσύ μειδιάς. Οφηλία είπες. Το όνομα μικρό. Η δόξα η μεγάλη. Και το μάτι του λύκου γίνεται κρύσταλλο φακός κατευθυντικός που σε φυλακίζει μέσα στο βλέμμα. Μένει μόνο να σηκωθείς μιαν ανάσα για να δεις. Μα μένεις εκεί μαρμαρωμένη και λευκή σα φάντασμα. Για την Οφηλία δε θα μιλήσω άλλο, αλλά για το λύκο που έρχεται κάθε βράδυ στον βράχο του και κλαίει για σένα. Που δεν έγινε ακόμα αστερισμός, που δεν έμεινε όνομα για σένα πάνω στον ουρανό. Αλλά έκπτωτο αστέρι είσαι χαμένο στο νερό. Ο λύκος παρατηρεί, κι είπε αυτά με τους γόους ενός ελεύθερου τετράποδου.

6 Σεπτεμβρίου 2016

Κι η Οφηλία κάθεται κάτω από το νερό και νεύει ήσυχα μαζί με το ρεύμα του ποταμού. Περιμένει ένα σημάδι της φύσης. Περιμένει την πανίδα να μιλήσει με ξόρκια κι ευχές. Κι η φύση επανήλθε και είπε:

Ο λύκος ήρθε και άφησε τα δόντια του και ένα κομμάτι ευαίσθητης γούνας για σένα. Το γεράκι στο πέταγμά του έριξε βροχή τα φτερά και από το ποτάμι ξεπετάχτηκαν τα ψάρια κόυ με φανταστικά χρώματα και παχουλά μεγέθη που σε έκαναν να κλαις εκεί μέσα στο νερό. Όλα ψέλλιζαν «πνιγμένη Οφηλία, πνιγμένη» και προσπαθούσαν την κόρη να πείσουν να βγει από το νερό. Κι όλα σε κύκλους εδέησαν προσφορά μεγάλη. Η Οφηλία να φύγει από τον βούρκο του νερού, μεγάλο αστέρι ή αστερισμός να γίνει. Να βόσκει το μεγάλο εβένινο ουρανό μέχρι το μεγάλο πλήρωμα του χρόνου. Κι ο αετός έπιασε με τα δυο πόδια του την κόρη την ανέβασε ψηλά-ψηλά στον ουρανό. Κι από κει το μάτι του λύκου την έστειλε στον αστερισμό Λυκάονα. Και τα ψάρια μεταμορφώθηκαν σε ιπτάμενου δράκοντες που έπαιξαν σιμά στο φόρεμα της Οφηλίας. Και τότε η Οφηλία για πρώτη  φορά ράγισε ένα χαμόγελο και αστρική βροχή εξανεμίστηκε παντού στο κενό που χωρίζει τα ουράνια σώματα…

Κι έτσι υπάρχει ακόμα και για την απώλεια μία ανακούφιση και μια παρηγοριά μεγάλη. Η ιστορία και η μυθολογία που μένει ακόμα και μετά τον θάνατο του φυσικού προσώπου. Είναι η παρηγοριά μιας μελαγχολίας μεγάλης που λέγεται αγάπη της ζωής και η ζωή που είναι όμορφη σα ζάλη…